پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

موج چهارم شناخت بشری (ترکیب علم و دین) آغاز شده است( بعد از گذر از سه موج شناختی خرافات محوری، دین محوری، علم محوری).در این موج، نه می توان روایات را مبنای شناخت قرار داد و نه می توان منکر واقعیات خارج از یافته های علمی کنونی شد. دین و علم با رویکرد پارادایم محور و با تاکید بر اشتراکات به یکدیگر نزدیک شده و حوزه های اختلافی آنها، مبنای ماموریت های پژوهش و مصداق یابی قرار می گیرد. مطلق گرایی بی بنیاد و بی مصداق ، تعصب گرایی سنت پایه ، نگاه اتمیسیم و مجرد به یافته ها و حقایق ، اثبات گرایی حداکثری و غیره ، کنار رفته و نگاهی پدیدارشناسانه ، چند وجهی و چند سطحی و محدوده دار، جایگزین آنها می شود. حرکت بشر با دو بال تعلیم و تربیت آغاز شده و پرورش انسان های شایسته، بستر را برای تمدن سازی ، فراهم می کند. متن زیر با رویکردی انتقادی به تعصیب و تسلب گرایی اشاره داشته ( تاکیدات موج دومی) و با رویکرد مثلا علمی( موج سومی) قصد پاسخگویی بدان وجود دارد که هر دو مورد ، قابل نقد است.

خانم علم الهدی بیان می دارد که تجربه ایشان و کسانی که با دانشجویان و دانش آموزان سروکار دارند نشان می دهد که علم باعث دوری از دین می شود و دانشجویی که در بدو ورود چند سوره از قرآن را می توانست بخواند و نماز را مرتب می خواند، از زمان خروج از دانشگاه کم اعتقاد شده و کاهل نماز می گردد و ... سوال اینجاست که این بدلیل خاصیت علم است یا ضعف تربیت دینی در کنار تعلیم علمی؟

«علم دینی» در معنای اعم و موسّع آن عبارت است از: یک حوزه فکری و دانشی (domain of thought) شناخته شده در سطح جهانی (و نه یک رشته علمی یا دیسیپلین خاص) که بر اساس مبانی معرفت‌شناسی و فلسفی ارتباط علم با دین، از «علوم انسانی» متناسب و سازوار با دین سخن می‌گوید.

بحث از علم دینی به دلیل نامشخص بودن و ابهام در چیستی و چرایی و چگونگی آن در دوره کنونی، بیش از هر زمان دیگری در حال به حاشیه رفتن است.